Vahim kazada tüm ailesi öldü, yüzü tanınmayacak biçimde yandı… Onunla kesinlikle tanışmalısınız
Tulsi Vagjiani, 10 yaşındaydı ve haftalardır hastanede tedavi görüyordu. Hekimleri nihayet gereğince güzelleştiğine karar vermiş olacak ki, yüzündeki sargıların çıkarılabileceğinin muştusunu verdiler ona.
Küçük kız nihayet bandajları açıldığında hemşirelerden bir ayna istedi. Yüzünün son halini görmek istiyordu. Derin yanıkları olduğunu aslına bakarsan biliyordu lakin hemşirelerin haline nazaran yüzünü görmesini pek istemiyor üzereydiler. Vagjiani, “Tüm tabipler ve hemşireler, ‘Galiba imgesinin nasıl olduğunun farkında değil’ der üzere birbirine bakıyordu” diye anlatıyor o dakikaları.
Bu gönülsüzlük niçiniyle başı biraz karışmıştı ancak kendisine sorsalar değişmiş üzere gelmiyordu: “Her zamanki Tulsi’ydim – gösterişçi, gürültücü, öz inançlı…”
“Ne kadar makus olabilir ki?” diye düşünüyordu. Lakin aynayı eline alıp yüzüne baktığında şaşkınlığa uğramadan edemedi: “Birileri o yüzü aynaya çizmiş diye düşündüm zira o ben değildim. Lakin daha sonra aynadaki bireye bakarken, gözlerinin ve ağzının kıpırdadığını fark ettim ve gerçeği anladım: Bu benim…”
Bu olay artık 42 yaşında olan Vagjiani’nin yazgısını de belirledi. Yaşadığı bu inanılmaz trajedi, hanımın bir motivasyon koçu ve konuşmacısı olmasının yolunu açtı. Bugün Vagjiani’nin en keyifli olduğu anlar okullarda öğrencilere konuşma yaptığı vakit içinder.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
BAGAJLARI KAYBOLDU, PLANLARI ALTÜST OLDU
Hastaneye dönersek, Tulsi’yi tedavisi boyunca her gün ziyaret eden akrabaları daima tıpkı şeyi söylüyordu: Ailece bir uçak kazası geçirmişlerdi. Annesi, babası ve tek kardeşi olan Kamlesh kazadan sağ kurtulamamıştı. Tulsi hayattaydı lakin bedeninin neredeyse yarısı ve yüzü yanmıştı.
O sene Tulsi ilkokulu bitiriyordu. Vagjiani’ler Tulsi ortaokula başlamadan evvel ailece Hindistan’a, anne ve babasının memleketine üç aylık bir seyahat yapmaya karar vermişti.
Vagjiani, “Londra’da yaşıyorduk ve durumumuz çok düzgündü. O niçinle babam sahip olduklarımıza şükretmemizi istiyordu. Üstelik kendi dedesini de 23 yıldır görmemişti ve bu seyahat bir fırsat olacaktı. Hindistan’ı kuzeyden güneye dolaşacaktık, her şeyi gorecek hayat deneyimi kazanacaktık” kelamlarıyla açıklıyor seyahatin art planını.
1990 yılının 14 Şubat günü Mumbai’den kalkan ve Bangalor’a giden Hindistan Havayolları’na ilişkin 605 sefer sayılı uçağa bindiler. Aslında bu rotayı seyahatlerinin ileriki günleri için planlamışlardı. Fakat İngiltere’den Hindistan’a yaptıkları seyahat esnasında bagajları kayboldu. Birkaç gün daha sonra kayıp valizlerin Mumbai’ye ulaştığına dair bir telefon alınca evvel buradan eşyalarını alıp, akabinde Hindistan’ın güneyini keşfetmeye karar verdiler.
Seyahat yeterli geçmişti, ta ki uçak Bangalor’a inmek için alçalmaya başlayana kadar. Müfettişlere göre bir pilotaj yanılgısı kararı golf alanına çakılan uçakta bulunan 146 mürettebat ve yolcunun 92’si hayatını kaybetti.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
“HÂLÂ KARDEŞİMLE HENGAME EDİYOR GİBİYDİM”
Vagjiani’nin kazadan daha sonraki günlere ve haftalara dair hatırladıkları daima bölük pörçük. Bangalor’daki hastanede birtakım kimi şuuru yerine geldiğinde babaannesinin sesini duyduğunu hatırlıyor mesela ve ekliyor: “Babaannem epey sert bir bayandı, hislerini hiç göstermezdi. Onun bile ağlıyor olması…”
Babaannesi kazadan daha sonra İngiltere’den Hindistan’a uçmuştu. Tulsi çocuk aklıyla, “Acaba bize sürpriz yapmaya mı geldi?” diye düşündüğünü de hatırlıyor.
Bir de sesleri hatırlıyor. Muhtemelen ambulans vazifelilerinin ya da arama kurtarma grubu çalışanlarının sesleri. “Merak etme, seni âlâ edeceğiz” diyen sesler… “Bütün bunların ortasında hâlâ pencere kenarındaki koltuk için kardeşimle hengame ediyormuşum üzere hissediyordum” diye anlatıyor Vagjiani.
Bir ambulans uçağıyla İngiltere’ye gdolayıldüğünü, Essex kentinde yanıklar ve plastik cerrahi alanında uzmanlaşmış St. Andrew’s Hastanesi’ne transfer edildiğini de hayal meyal hatırlıyor. Bu hastanede diğer akrabalarının da ziyaretine geldiğini anlatıyor ve ekliyor: “En azından bu sesler tanıdıktı ancak ben hâlâ onları da uçakta sanıyordum. ‘Vay canına’ diye düşünüyordum, ‘Bu seyahat tam bir aile tatili oldu.'”
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
GERÇEĞİ İDRAK ETMESİ 3 YILINI ALDI
Vagjiani neredeyse beş ay boyunca hastanede tedavi gördü. Akabinde kendi konutlarıyla tıpkı sokakta yaşayan babaannesi ve dedesinin yanına yerleşti. Ailesinin kaybıyla ilgili bahisler meskende sık sık konuşuluyordu ancak Tulsi gerçeği lakin 13 yaşındayken idrak etti: “Bir anda uyandım ve Hindistan’dan gelmeyeceklerini anladım.”
bu biçimdea kadar her şeyin bir kusur olduğuna kendi kendini ikna etmişti. Anne babasının ve kardeşinin pasaportlarını kaybettiklerini ve bu yüzden meskene dönemediklerini düşünüyordu. “Beni geride bıraktıkları için onlara kızıyordum. Kardeşimi yanlarına alıp beni burada bir başıma bıraktıkları için öfkeleniyordum” diyor Vagjiani.
Son birkaç haftalığına da olsa ilkokula dönmeyi başardı lakin işler hiç kolay değildi. “Zor oldu zira tanıdıkları Tulsi’yle ben tıpkı kişi değildim” diyen Vagjiani şu biçimde devam ediyor: “Uyum sağlamam için ellerinden geleni yaptılar, beni her şeye dahil ettiler ancak kendimi farklı hissediyordum. bir daha de şanslıydım zira o bir avuç arkadaşımla lisede de tıpkı okulda ve birebir sınıftaydım.”
Vagjiani, ortaokulda yaşadığı tecrübeyi de “Çok destekçiydiler” kelamlarıyla özetliyor. 16 yaşına gelene kadar yara izleri için 30’dan fazla ameliyat geçirdiğini belirterek, “Hemen arkadaş edindim ki birçoklarıyla bugün hâlâ arkadaşız. Olağanüstü vakit içinderdı, mutlaka zorbalığa uğramadım” diyor.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
GERİSİNDEN ‘FREDDY KRUEGER’ DİYE BAĞIRIYORLARDI
Sokağa çıktığına ise durum apayrıydı. Beşerler gözlerini dikip Vagjiani’ye bakıyor, onunla yan yana gelmemek için yollarını değiştiriyordu. En berbatı de laf atanlardı.
“Normalde etrafım daima beşerlerle çevrili olduğundan yalnız kaldığımda kendimi savunamıyordum” diyen Vagjiani şu biçimde devam ediyor: “Fiziksel şiddete hiç uğramadım fakat kelamlı azabın sonu gelmiyordu. ‘Çirkin’ olduğumu içselleştirmeye başlıyordum. Sözlüğe bakana kadar ne manaya geldiğini bile bilmiyordum. Öğrenince kendi kendime, ‘İnsanlar benim için bu biçimde mi düşünüyor?’ demiştim.”
Erkek çocukları gerisinden 80’lerin ünlü kaygı sinemaları serisi ‘Elm Sokağı’nda Kâbus’a atıfla “Freddy Krueger” diye bağırıyordu.
Vagjiani, Krueger’ın kim olduğunu da bilmiyordu fakat bir gün konuta gelip yaşadıklarını ailesine anlattığında amcası fazlaca sonlanmıştı. Krueger’ın kaygı sinemalarının berbat adam olduğunu öğrendiğinde, Vagjiani kendini de o denli görmeye başladı: “İçimdeki uygunluğu goremiyordum. Yumuşak kalpli cömert bir insan olduğumu goremiyordum. Kendimi yalnızca berbat, yakışıksız bir insan olarak görüyordum ve ‘Ben bu türlü hayatıma nasıl devam edebilirim?’ diye düşünüyordum.”
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
BOLLYWOOD’DA YÜZÜ YANIK AKTRİS VAR MI?
Vagjiani’nin etnik kökeninin birlikteinde getirdiği kültürel baskılar da işini zorlaştırıyordu. Güney Asyalılar için vücut algısı epeyce kıymetliydi. Genç kızlar erken yaştan itibaren Bollywood aktrisleriyle kıyaslanıyordu.
Bugünden geriye dönüp baktığında hayatı boyunca diğer biri olmaya çalıştığını söyleyen Vagjiani, “Hepimiz kendimiz olmak için tasarlanıyoruz fakat büyüme çağındayken bunu bilmiyordum” diye konuşuyor.
Üniversiteye başladığı periyot çok zordu zira herkes öyküsünü bilmiyordu. bununla birlikte bu flörtleşmelerin de başladığı bir yaştı ve vücut algısı sıkıntılarını daha da fazla hissetmeye başladı. O devirde de uygun arkadaşlar edindi fakat kendini hiç bir vakit kâfi hissetmiyordu.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
‘YÜZÜNÜZ ŞİRKETİMİZE UYGUN DEĞİLDİR’
Hafta sonu çalışmak için yaptığı iş müracaatları da kalbinin kırılmasına yol açıyordu. Vagjiani modayla ilgileniyordu ve Londra’nın lüks mağazalarına özgeçmişini gdolayıyordu. “CV’mi gözümün önünde yırtıp atıyorlardı. Her reddedildiğimde biraz daha geri çekiliyordum” diyen Vgajiani, turizm ve otelcilik eğitimi alıyordu. Bu niçinle bir otelde ön ofise iş başvurusu yapmıştı. Aldığı karşılık fazla açık kelamlı ve fazla acımasızdı: “Yüzünüz şirketimize uygun değildir.” Bu yanıttan daha sonra Vagjiani müracaat yapmayı da bıraktı.
Vagjiani depresyondaydı lakin hem fazlaca utandığından birebir vakitte kültürel baskılar niçiniyle bu mevzuda bir adım atamıyordu. “Güney Asya topluluğu ortasında yetiştiğinizde kural şuydu: ‘Bu mevzudan bahsetmiyoruz.’ ötürüsıyla her şey halının altına süpürülüyordu. ‘Tamam aileni kaybettin, yüzün yandı, aş artık bunu’ deniyordu. O niçinle sessiz sedasız acı çekiyordum” diye anlatıyor o günleri.
Yasın belirlenmiş bir bitiş tarihi de olmadığını belirten Vagjiani, “Hayatta kimi vakit o denli anlar oluyor ki bir kişiyi ya da şahısları ansızın özlemeye başlıyorsunuz. Benim seyahatim, olanları kabullenmem 30 yılımı aldı. Evet, ailem ve kardeşim hayatta değil. Evet, bana sağlayacakları ebeveyn rehberliği ve takviyesine gereksinimim vardı. Fakat daima ‘Ya bu biçimde olsaydı?’ diye düşünerek yaşayamam” sözlerini kullanıyor.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
KENDİ KENDİNİN DANIŞMANI OLDU
Kendi zihinsel sıhhatiyle ilgili düşünmeye birinci defa üniversitede aldığı bir ders yardımıyla başladı. Sıhhat ve toplumsal bakım kısmı öğrencisiydi ve danışmanlık dersi alıyorlardı. Hisleri konusunda epeyce dürüst olmaları gerekiyordu fakat Vagjiani bu mevzuda daima yan çiziyordu:
“Hissettiklerimi yazamıyordum zira fazlaca utanç verici ve fazlaca gerçekti. Bana gülerler diye düşünüyordum. Aslına nazaran dersin benden istediği şey tam da buydu. Bu hususta emek harcamam gerektiğini bana göstermesi inanılmazdı. Bir biçimde kendi kendime danışmanlık yapıp depresyonu atlattım.”
Üniversitede sıhhat bilimleri eğitimi almasının da Vagjiani’ye yararı oldu. Birebir devirde pilates eğitmenliğine başladı ve bedenini görünüşüne karşın sevmeyi öğrendi. Akabinde tam işler yoluna girmeye başlamışken böbrek yetmezliği meselesiyle karşı karşıya kaldı.
Bir yandan nakil bekliyor, bir yandan her gece diyalize giriyordu. Nihayet donör böbreği bulundu ve nakil gerçekleşti. Ameliyat düzgün geçmiş üzere görünüyordu ancak birkaç ay daha sonra ağrıları bir daha başladı.
Nakledilen böbrekte bir kist teşhis edilmişti. Bu niçinle Vagjiani bir daha bıçak altına yattı. Bu defa onu daha uzun ve daha karmaşık bir operasyon bekliyordu. O yılı hastanelerde geçirdi. Bedeni yeni böbreği reddediyor, bunun yarattığı hayli sayıda sorun yaşıyordu. Vagjiani, o günleri, “Sürekli ‘Bunu nasıl atlatacağım?’ diye düşünüyordum. Bir yandan da kendi kendime şunu hatırlatıyordum: Sen bir uçak kazasından sağ çıktın. Sen epeyce daha kötülerini yaşadın” söyleriyle anlatıyor.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
BÖBREK YETMEZLİĞİ KENDİNE BAKIŞINI DEĞİŞTİRDİ
Böbrek hastalığı yara izleriyle olan alakasının de değişmesine niye oldu. Vagjiani, yara izlerinin aslında kendisine rastgele bir mahzur teşkil etmediğini fark etti: “Böbrek ağrılarım niçiniyle ömrümde birinci sefer pes etmeyi düşündüm. bu biçimde şunu fark ettim: Yara izlerim benim için bir zorluk yaratmıyordu. Güç olan o mantık, o olumsuzluktu. Öz itimat seyahatim bence tam burada başladı.”
Vagjiani, sıhhati güzelleştikten daha sonra yara izleri ve yanıkları olan şahıslar için kurulmuş olan Katie Piper Vakfı’nın bir buluşmasına katıldı. Aktiflikte başta Piper’ın kendisi olmak üzere yanık izleri olan öbür yetişkinlerle tanışınca, Vagjiani yalnız olmadığını fark etti.
“Katie üzere yaralarıyla ortaya çıkabilen bir hanımın varlığı bana da ortaya çıkma hamaseti verdi” diyen Vagjiani, görünür farklılıkları olan insanları destekleyip bu şahısların sesini duyuran kampanyalar düzenleyen hayır kuruluşu Changing Faces ile çalışmaya başladı.
Changing Faces’in uzun vakittir yürüttüğü bir kampanya var: I Am Not Your Villain (Ben Senin Berbat Karakterin Değilim). Kampanyanın gayesi sinema sanayisinde yara izleri, yanıkları ya da diğer görünür farklılıkların, canavar ruhlu ya da berbat karakterler için bir sembol olarak kullanılmasına karşı çıkmak.
View this post on Instagram
Changing Faces (@changingfacesuk)’in paylaştığı bir gönderi
YIL 2021, JAMES BOND YENİDEN BİREBİR ŞEYİ YAPIYOR
Kampanya görüntüsü kapsamında Vagjiani de ‘Tiffany’de Kahvaltı’ sinemasında Audrey Hepburn’ün canlandırdığı Holly Golightly karakteri olarak kamera karşısına geçti. Kampanya metinlerinde görünür farklılıkları olan her 5 beşerden yalnızca birinin kendini bir dizide ya da sinemada kahraman olarak gördüğüne dikkat çekiliyor.
Fakat bu bahiste pek yavaş ilerleme kaydediliyor. Yaralı makûs karakterler, James Bond sinemalarının en kıymetli klişelerinden ve geçtiğimiz günlerde galası yapılan ‘Ölmek İçin Vakit Yok’ sineması bile bu klişeye başvuruyor.
Vagjiani, “Haydi bakalım tekrar tıpkı şey… Birkaç defa bu mevzuda eleştirildiler. Bu fikirsiz ve tembel senaryo yazarlığından diğer bir şey değil. Farklı görünen bir kişi üzerinden kaygı yaratıyorsunuz. Toplum bunu hoş kabul etmiyor, onlar da bu yargıdan besleniyor” diye konuşuyor.
Bu temsillerin görünür farklılıklarla büyüyenler üstündeki etkisinin azımsanmaması gerektiğini de söz eden Vagjiani, “Ben berbat bir insan olduğumu düşünerek büyüdüm zira Freddy Krueger’la kıyaslanıyordum. hiç bir çocuk şeytani bir karaktere benzediğini düşünmemeli. Onlar uygun beşerler, istedikleri ömrü yaşamaya hayalleri için çalışmaya ve öz itimatlarının yıkılmamasına hakları var” diyor.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
“KİMİN SİZİ ÖRNEK ALDIĞINI DÜŞÜNÜN”
Görünür farklılıkların tanınan kültürde daha düzgün temsil edilmesiyle, farklılıkların olağanlaşacağını ve sokakta gözünü dikip bakanların sayısının vakit içinde alacağını umduğunu da belirten Vagjiani, pandemi karantinaları yardımıyla daima nasıl bir dert ortasında yaşamakta olduğunu anladığını söylüyor.
Vagjiani, “Karantinada nasıl göründüğümle ilgili endişelenmek zorunda olmadığımı fark ettim. ‘Evdeyim, kendim olabilirim’ diye düşünüyordum. Görünür farklılıkları olan biroldukca tanıdığımın da birebir şeyleri hissettiğini biliyorum” diyor.
Katie Piper Vakfı’ndaki arkadaşlarıyla tanıştığında onları hoş bulduğunu da vurgulayan Vagjiani, “‘niçin tıpkı şeyi kendin için de yapamayasın ki?’ diye düşünmeye başladım. Aynanın karşısına geçip kendime bakıyor ve ‘Seni sahiden beğeniyorum’ diyordum. Bence ‘güzel’ sözünü sahiplenmeye başladım. Ben kendim üzere güzelim dışarıdaki üzere değil ve bundan da memnunum” yorumunu yapıyor.
Vagjiani, büyürken eksikliğini hissettiği şeyin yani kendisi üzere görünen bir rol modelinin boşluğunu doldurabileceğini de o sırada fark ettiğini belirterek, “Ne derler bilirsiniz: ‘Kimin sizi örnek aldığını düşünün.’ Benim için bu epeyce değerliydi” diye konuşuyor.
The Guardian’ın “Tulsi Vagjiani: the woman who lost her family in a plane crash – and found the beauty in her burns” başlıklı haberinden derlenmiştir.
Tulsi Vagjiani, 10 yaşındaydı ve haftalardır hastanede tedavi görüyordu. Hekimleri nihayet gereğince güzelleştiğine karar vermiş olacak ki, yüzündeki sargıların çıkarılabileceğinin muştusunu verdiler ona.
Küçük kız nihayet bandajları açıldığında hemşirelerden bir ayna istedi. Yüzünün son halini görmek istiyordu. Derin yanıkları olduğunu aslına bakarsan biliyordu lakin hemşirelerin haline nazaran yüzünü görmesini pek istemiyor üzereydiler. Vagjiani, “Tüm tabipler ve hemşireler, ‘Galiba imgesinin nasıl olduğunun farkında değil’ der üzere birbirine bakıyordu” diye anlatıyor o dakikaları.
Bu gönülsüzlük niçiniyle başı biraz karışmıştı ancak kendisine sorsalar değişmiş üzere gelmiyordu: “Her zamanki Tulsi’ydim – gösterişçi, gürültücü, öz inançlı…”
“Ne kadar makus olabilir ki?” diye düşünüyordu. Lakin aynayı eline alıp yüzüne baktığında şaşkınlığa uğramadan edemedi: “Birileri o yüzü aynaya çizmiş diye düşündüm zira o ben değildim. Lakin daha sonra aynadaki bireye bakarken, gözlerinin ve ağzının kıpırdadığını fark ettim ve gerçeği anladım: Bu benim…”
Bu olay artık 42 yaşında olan Vagjiani’nin yazgısını de belirledi. Yaşadığı bu inanılmaz trajedi, hanımın bir motivasyon koçu ve konuşmacısı olmasının yolunu açtı. Bugün Vagjiani’nin en keyifli olduğu anlar okullarda öğrencilere konuşma yaptığı vakit içinder.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
BAGAJLARI KAYBOLDU, PLANLARI ALTÜST OLDU
Hastaneye dönersek, Tulsi’yi tedavisi boyunca her gün ziyaret eden akrabaları daima tıpkı şeyi söylüyordu: Ailece bir uçak kazası geçirmişlerdi. Annesi, babası ve tek kardeşi olan Kamlesh kazadan sağ kurtulamamıştı. Tulsi hayattaydı lakin bedeninin neredeyse yarısı ve yüzü yanmıştı.
O sene Tulsi ilkokulu bitiriyordu. Vagjiani’ler Tulsi ortaokula başlamadan evvel ailece Hindistan’a, anne ve babasının memleketine üç aylık bir seyahat yapmaya karar vermişti.
Vagjiani, “Londra’da yaşıyorduk ve durumumuz çok düzgündü. O niçinle babam sahip olduklarımıza şükretmemizi istiyordu. Üstelik kendi dedesini de 23 yıldır görmemişti ve bu seyahat bir fırsat olacaktı. Hindistan’ı kuzeyden güneye dolaşacaktık, her şeyi gorecek hayat deneyimi kazanacaktık” kelamlarıyla açıklıyor seyahatin art planını.
1990 yılının 14 Şubat günü Mumbai’den kalkan ve Bangalor’a giden Hindistan Havayolları’na ilişkin 605 sefer sayılı uçağa bindiler. Aslında bu rotayı seyahatlerinin ileriki günleri için planlamışlardı. Fakat İngiltere’den Hindistan’a yaptıkları seyahat esnasında bagajları kayboldu. Birkaç gün daha sonra kayıp valizlerin Mumbai’ye ulaştığına dair bir telefon alınca evvel buradan eşyalarını alıp, akabinde Hindistan’ın güneyini keşfetmeye karar verdiler.
Seyahat yeterli geçmişti, ta ki uçak Bangalor’a inmek için alçalmaya başlayana kadar. Müfettişlere göre bir pilotaj yanılgısı kararı golf alanına çakılan uçakta bulunan 146 mürettebat ve yolcunun 92’si hayatını kaybetti.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
“HÂLÂ KARDEŞİMLE HENGAME EDİYOR GİBİYDİM”
Vagjiani’nin kazadan daha sonraki günlere ve haftalara dair hatırladıkları daima bölük pörçük. Bangalor’daki hastanede birtakım kimi şuuru yerine geldiğinde babaannesinin sesini duyduğunu hatırlıyor mesela ve ekliyor: “Babaannem epey sert bir bayandı, hislerini hiç göstermezdi. Onun bile ağlıyor olması…”
Babaannesi kazadan daha sonra İngiltere’den Hindistan’a uçmuştu. Tulsi çocuk aklıyla, “Acaba bize sürpriz yapmaya mı geldi?” diye düşündüğünü de hatırlıyor.
Bir de sesleri hatırlıyor. Muhtemelen ambulans vazifelilerinin ya da arama kurtarma grubu çalışanlarının sesleri. “Merak etme, seni âlâ edeceğiz” diyen sesler… “Bütün bunların ortasında hâlâ pencere kenarındaki koltuk için kardeşimle hengame ediyormuşum üzere hissediyordum” diye anlatıyor Vagjiani.
Bir ambulans uçağıyla İngiltere’ye gdolayıldüğünü, Essex kentinde yanıklar ve plastik cerrahi alanında uzmanlaşmış St. Andrew’s Hastanesi’ne transfer edildiğini de hayal meyal hatırlıyor. Bu hastanede diğer akrabalarının da ziyaretine geldiğini anlatıyor ve ekliyor: “En azından bu sesler tanıdıktı ancak ben hâlâ onları da uçakta sanıyordum. ‘Vay canına’ diye düşünüyordum, ‘Bu seyahat tam bir aile tatili oldu.'”
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
GERÇEĞİ İDRAK ETMESİ 3 YILINI ALDI
Vagjiani neredeyse beş ay boyunca hastanede tedavi gördü. Akabinde kendi konutlarıyla tıpkı sokakta yaşayan babaannesi ve dedesinin yanına yerleşti. Ailesinin kaybıyla ilgili bahisler meskende sık sık konuşuluyordu ancak Tulsi gerçeği lakin 13 yaşındayken idrak etti: “Bir anda uyandım ve Hindistan’dan gelmeyeceklerini anladım.”
bu biçimdea kadar her şeyin bir kusur olduğuna kendi kendini ikna etmişti. Anne babasının ve kardeşinin pasaportlarını kaybettiklerini ve bu yüzden meskene dönemediklerini düşünüyordu. “Beni geride bıraktıkları için onlara kızıyordum. Kardeşimi yanlarına alıp beni burada bir başıma bıraktıkları için öfkeleniyordum” diyor Vagjiani.
Son birkaç haftalığına da olsa ilkokula dönmeyi başardı lakin işler hiç kolay değildi. “Zor oldu zira tanıdıkları Tulsi’yle ben tıpkı kişi değildim” diyen Vagjiani şu biçimde devam ediyor: “Uyum sağlamam için ellerinden geleni yaptılar, beni her şeye dahil ettiler ancak kendimi farklı hissediyordum. bir daha de şanslıydım zira o bir avuç arkadaşımla lisede de tıpkı okulda ve birebir sınıftaydım.”
Vagjiani, ortaokulda yaşadığı tecrübeyi de “Çok destekçiydiler” kelamlarıyla özetliyor. 16 yaşına gelene kadar yara izleri için 30’dan fazla ameliyat geçirdiğini belirterek, “Hemen arkadaş edindim ki birçoklarıyla bugün hâlâ arkadaşız. Olağanüstü vakit içinderdı, mutlaka zorbalığa uğramadım” diyor.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
GERİSİNDEN ‘FREDDY KRUEGER’ DİYE BAĞIRIYORLARDI
Sokağa çıktığına ise durum apayrıydı. Beşerler gözlerini dikip Vagjiani’ye bakıyor, onunla yan yana gelmemek için yollarını değiştiriyordu. En berbatı de laf atanlardı.
“Normalde etrafım daima beşerlerle çevrili olduğundan yalnız kaldığımda kendimi savunamıyordum” diyen Vagjiani şu biçimde devam ediyor: “Fiziksel şiddete hiç uğramadım fakat kelamlı azabın sonu gelmiyordu. ‘Çirkin’ olduğumu içselleştirmeye başlıyordum. Sözlüğe bakana kadar ne manaya geldiğini bile bilmiyordum. Öğrenince kendi kendime, ‘İnsanlar benim için bu biçimde mi düşünüyor?’ demiştim.”
Erkek çocukları gerisinden 80’lerin ünlü kaygı sinemaları serisi ‘Elm Sokağı’nda Kâbus’a atıfla “Freddy Krueger” diye bağırıyordu.
Vagjiani, Krueger’ın kim olduğunu da bilmiyordu fakat bir gün konuta gelip yaşadıklarını ailesine anlattığında amcası fazlaca sonlanmıştı. Krueger’ın kaygı sinemalarının berbat adam olduğunu öğrendiğinde, Vagjiani kendini de o denli görmeye başladı: “İçimdeki uygunluğu goremiyordum. Yumuşak kalpli cömert bir insan olduğumu goremiyordum. Kendimi yalnızca berbat, yakışıksız bir insan olarak görüyordum ve ‘Ben bu türlü hayatıma nasıl devam edebilirim?’ diye düşünüyordum.”
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
BOLLYWOOD’DA YÜZÜ YANIK AKTRİS VAR MI?
Vagjiani’nin etnik kökeninin birlikteinde getirdiği kültürel baskılar da işini zorlaştırıyordu. Güney Asyalılar için vücut algısı epeyce kıymetliydi. Genç kızlar erken yaştan itibaren Bollywood aktrisleriyle kıyaslanıyordu.
Bugünden geriye dönüp baktığında hayatı boyunca diğer biri olmaya çalıştığını söyleyen Vagjiani, “Hepimiz kendimiz olmak için tasarlanıyoruz fakat büyüme çağındayken bunu bilmiyordum” diye konuşuyor.
Üniversiteye başladığı periyot çok zordu zira herkes öyküsünü bilmiyordu. bununla birlikte bu flörtleşmelerin de başladığı bir yaştı ve vücut algısı sıkıntılarını daha da fazla hissetmeye başladı. O devirde de uygun arkadaşlar edindi fakat kendini hiç bir vakit kâfi hissetmiyordu.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
‘YÜZÜNÜZ ŞİRKETİMİZE UYGUN DEĞİLDİR’
Hafta sonu çalışmak için yaptığı iş müracaatları da kalbinin kırılmasına yol açıyordu. Vagjiani modayla ilgileniyordu ve Londra’nın lüks mağazalarına özgeçmişini gdolayıyordu. “CV’mi gözümün önünde yırtıp atıyorlardı. Her reddedildiğimde biraz daha geri çekiliyordum” diyen Vgajiani, turizm ve otelcilik eğitimi alıyordu. Bu niçinle bir otelde ön ofise iş başvurusu yapmıştı. Aldığı karşılık fazla açık kelamlı ve fazla acımasızdı: “Yüzünüz şirketimize uygun değildir.” Bu yanıttan daha sonra Vagjiani müracaat yapmayı da bıraktı.
Vagjiani depresyondaydı lakin hem fazlaca utandığından birebir vakitte kültürel baskılar niçiniyle bu mevzuda bir adım atamıyordu. “Güney Asya topluluğu ortasında yetiştiğinizde kural şuydu: ‘Bu mevzudan bahsetmiyoruz.’ ötürüsıyla her şey halının altına süpürülüyordu. ‘Tamam aileni kaybettin, yüzün yandı, aş artık bunu’ deniyordu. O niçinle sessiz sedasız acı çekiyordum” diye anlatıyor o günleri.
Yasın belirlenmiş bir bitiş tarihi de olmadığını belirten Vagjiani, “Hayatta kimi vakit o denli anlar oluyor ki bir kişiyi ya da şahısları ansızın özlemeye başlıyorsunuz. Benim seyahatim, olanları kabullenmem 30 yılımı aldı. Evet, ailem ve kardeşim hayatta değil. Evet, bana sağlayacakları ebeveyn rehberliği ve takviyesine gereksinimim vardı. Fakat daima ‘Ya bu biçimde olsaydı?’ diye düşünerek yaşayamam” sözlerini kullanıyor.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
KENDİ KENDİNİN DANIŞMANI OLDU
Kendi zihinsel sıhhatiyle ilgili düşünmeye birinci defa üniversitede aldığı bir ders yardımıyla başladı. Sıhhat ve toplumsal bakım kısmı öğrencisiydi ve danışmanlık dersi alıyorlardı. Hisleri konusunda epeyce dürüst olmaları gerekiyordu fakat Vagjiani bu mevzuda daima yan çiziyordu:
“Hissettiklerimi yazamıyordum zira fazlaca utanç verici ve fazlaca gerçekti. Bana gülerler diye düşünüyordum. Aslına nazaran dersin benden istediği şey tam da buydu. Bu hususta emek harcamam gerektiğini bana göstermesi inanılmazdı. Bir biçimde kendi kendime danışmanlık yapıp depresyonu atlattım.”
Üniversitede sıhhat bilimleri eğitimi almasının da Vagjiani’ye yararı oldu. Birebir devirde pilates eğitmenliğine başladı ve bedenini görünüşüne karşın sevmeyi öğrendi. Akabinde tam işler yoluna girmeye başlamışken böbrek yetmezliği meselesiyle karşı karşıya kaldı.
Bir yandan nakil bekliyor, bir yandan her gece diyalize giriyordu. Nihayet donör böbreği bulundu ve nakil gerçekleşti. Ameliyat düzgün geçmiş üzere görünüyordu ancak birkaç ay daha sonra ağrıları bir daha başladı.
Nakledilen böbrekte bir kist teşhis edilmişti. Bu niçinle Vagjiani bir daha bıçak altına yattı. Bu defa onu daha uzun ve daha karmaşık bir operasyon bekliyordu. O yılı hastanelerde geçirdi. Bedeni yeni böbreği reddediyor, bunun yarattığı hayli sayıda sorun yaşıyordu. Vagjiani, o günleri, “Sürekli ‘Bunu nasıl atlatacağım?’ diye düşünüyordum. Bir yandan da kendi kendime şunu hatırlatıyordum: Sen bir uçak kazasından sağ çıktın. Sen epeyce daha kötülerini yaşadın” söyleriyle anlatıyor.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
BÖBREK YETMEZLİĞİ KENDİNE BAKIŞINI DEĞİŞTİRDİ
Böbrek hastalığı yara izleriyle olan alakasının de değişmesine niye oldu. Vagjiani, yara izlerinin aslında kendisine rastgele bir mahzur teşkil etmediğini fark etti: “Böbrek ağrılarım niçiniyle ömrümde birinci sefer pes etmeyi düşündüm. bu biçimde şunu fark ettim: Yara izlerim benim için bir zorluk yaratmıyordu. Güç olan o mantık, o olumsuzluktu. Öz itimat seyahatim bence tam burada başladı.”
Vagjiani, sıhhati güzelleştikten daha sonra yara izleri ve yanıkları olan şahıslar için kurulmuş olan Katie Piper Vakfı’nın bir buluşmasına katıldı. Aktiflikte başta Piper’ın kendisi olmak üzere yanık izleri olan öbür yetişkinlerle tanışınca, Vagjiani yalnız olmadığını fark etti.
“Katie üzere yaralarıyla ortaya çıkabilen bir hanımın varlığı bana da ortaya çıkma hamaseti verdi” diyen Vagjiani, görünür farklılıkları olan insanları destekleyip bu şahısların sesini duyuran kampanyalar düzenleyen hayır kuruluşu Changing Faces ile çalışmaya başladı.
Changing Faces’in uzun vakittir yürüttüğü bir kampanya var: I Am Not Your Villain (Ben Senin Berbat Karakterin Değilim). Kampanyanın gayesi sinema sanayisinde yara izleri, yanıkları ya da diğer görünür farklılıkların, canavar ruhlu ya da berbat karakterler için bir sembol olarak kullanılmasına karşı çıkmak.
View this post on Instagram
Changing Faces (@changingfacesuk)’in paylaştığı bir gönderi
YIL 2021, JAMES BOND YENİDEN BİREBİR ŞEYİ YAPIYOR
Kampanya görüntüsü kapsamında Vagjiani de ‘Tiffany’de Kahvaltı’ sinemasında Audrey Hepburn’ün canlandırdığı Holly Golightly karakteri olarak kamera karşısına geçti. Kampanya metinlerinde görünür farklılıkları olan her 5 beşerden yalnızca birinin kendini bir dizide ya da sinemada kahraman olarak gördüğüne dikkat çekiliyor.
Fakat bu bahiste pek yavaş ilerleme kaydediliyor. Yaralı makûs karakterler, James Bond sinemalarının en kıymetli klişelerinden ve geçtiğimiz günlerde galası yapılan ‘Ölmek İçin Vakit Yok’ sineması bile bu klişeye başvuruyor.
Vagjiani, “Haydi bakalım tekrar tıpkı şey… Birkaç defa bu mevzuda eleştirildiler. Bu fikirsiz ve tembel senaryo yazarlığından diğer bir şey değil. Farklı görünen bir kişi üzerinden kaygı yaratıyorsunuz. Toplum bunu hoş kabul etmiyor, onlar da bu yargıdan besleniyor” diye konuşuyor.
Bu temsillerin görünür farklılıklarla büyüyenler üstündeki etkisinin azımsanmaması gerektiğini de söz eden Vagjiani, “Ben berbat bir insan olduğumu düşünerek büyüdüm zira Freddy Krueger’la kıyaslanıyordum. hiç bir çocuk şeytani bir karaktere benzediğini düşünmemeli. Onlar uygun beşerler, istedikleri ömrü yaşamaya hayalleri için çalışmaya ve öz itimatlarının yıkılmamasına hakları var” diyor.
View this post on Instagram
Tulsi Vagjiani (@tulsidivine108)’in paylaştığı bir gönderi
“KİMİN SİZİ ÖRNEK ALDIĞINI DÜŞÜNÜN”
Görünür farklılıkların tanınan kültürde daha düzgün temsil edilmesiyle, farklılıkların olağanlaşacağını ve sokakta gözünü dikip bakanların sayısının vakit içinde alacağını umduğunu da belirten Vagjiani, pandemi karantinaları yardımıyla daima nasıl bir dert ortasında yaşamakta olduğunu anladığını söylüyor.
Vagjiani, “Karantinada nasıl göründüğümle ilgili endişelenmek zorunda olmadığımı fark ettim. ‘Evdeyim, kendim olabilirim’ diye düşünüyordum. Görünür farklılıkları olan biroldukca tanıdığımın da birebir şeyleri hissettiğini biliyorum” diyor.
Katie Piper Vakfı’ndaki arkadaşlarıyla tanıştığında onları hoş bulduğunu da vurgulayan Vagjiani, “‘niçin tıpkı şeyi kendin için de yapamayasın ki?’ diye düşünmeye başladım. Aynanın karşısına geçip kendime bakıyor ve ‘Seni sahiden beğeniyorum’ diyordum. Bence ‘güzel’ sözünü sahiplenmeye başladım. Ben kendim üzere güzelim dışarıdaki üzere değil ve bundan da memnunum” yorumunu yapıyor.
Vagjiani, büyürken eksikliğini hissettiği şeyin yani kendisi üzere görünen bir rol modelinin boşluğunu doldurabileceğini de o sırada fark ettiğini belirterek, “Ne derler bilirsiniz: ‘Kimin sizi örnek aldığını düşünün.’ Benim için bu epeyce değerliydi” diye konuşuyor.
The Guardian’ın “Tulsi Vagjiani: the woman who lost her family in a plane crash – and found the beauty in her burns” başlıklı haberinden derlenmiştir.