Yeni araştırma ortaya çıkardı: Aşı aykırılığı çocukluk çağı travmasıyla kontaklı olabilir
İngiltere nüfusunun neredeyse yüzde 10’u hala aşılanmamış durumda. Hal bu biçimde olunca araştırmacılar koronavirüs salgını ikinci yılını doldurmuşken ve aşılar bir yıldır milyonlarca hayatı kurtarmışken niye hala her 10 şahıstan birinin tek doz bile aşı yaptırmayarak hayatlarını riske attığını araştırdı.
Ortaya çıkan sonuçlar ise pek çarpıcı: Aşı kararsızlığı ya da aşı aksiliğinin temelinde çocukluk devri travmalarımız yatıyor olabilir!
Yapılan yeni araştırmanın neticelerina nazaran aşı konusunda kararsızlık yaşamak ve hatta aşı reddine var aykırılıkların altında ebeveyn ayrılığı, ihmal, kelamlı, fizikî ya da cinsel istismar üzere çocukluk travmaları yatıyor olabilir.
Kamu sıhhati nazaranvlilerine bakılırsa, çocukluklarında bu çeşit travmalar yaşayan şahıslar hem de yetkili kurumlar tarafınca koyulan kısıtlama kuralları, maske takma üzere konularda da en çok inanç sorunu yaşayan ve kuralları ihlal edenler içinde yer alıyor.
Araştırmacılar bu sonuçlara ulaşmak için 18 yaşından büyük 2 bin 285 bireyle 2020-2021 içindeki karantina periyodunda bir anket gerçekleştirdi. Bu şahıslara çocukluk travmalarıyla ilgili 9 başka soru soruldu ve hem de devletin koronavirüs salgınıyla ilgili verdiği bilgilere, toplumsal aralık ve maske zorunluğu üzere kurallara güvenip güvenmedikleri araştırıldı. Bu şahıslar birebir anda aşıyla ilgili de sorulara cevap verdiler.
Yapılan anketteki çocukluk travmalarıyla ilgili sorular ihmal, ruhsal ya da fizikî cinsel taciz ve büyüdükleri meskende konut içi şiddet, husus ya da alkol bağımlılığı ya da şiddet üzere hikayelerin olup olmadığıyla ilgiliydi. Bunun haricinde anne-babanın ayrılması ya da boşanması, terk edilme ve ebeveynlerde var olan akıl hastalığı üzere durumlar da bireylere soruldu.
Çalışmaya katılanların yarısı bu tıp çocukluk travmaları yaşamadıklarını belirtirken geri kalan bireylerin 5’te 1’i tek bir travma, 6’da 1’i iki ya da üç travma ve 10’da 1’i de dört ya da daha fazla sayıda travmaya sahip olduğunu deklare etti.
Bu sonuçlar ışığında çocukluk çağında yaşanan travmaların sayısı ne kadar artar ya da ne derece şiddetli olursa bireyler o derece kısıtlama, maske ve aşı tersi oluyor ve salgın yasaklarının bitmesi için destekçi hale geliyorlar.
Dört ya da daha fazla travması olan bireyler koronavirüs yasaklarını delmekte hiç travması olmayanlara bakılırsa daha öndeyken aşı zıtlığı da bu bireylerde birebir oranda artıyor. Bu şahıslar bununla birlikte toplumsal ara kurallarını hiçe saymakta da başka şahıslardan önde yer alıyor.
Araştırma neticelerina göre aşı kararsızlığı 18-29 yaş aralığında olan ve dörtten çok çocukluk travması olan bireylerde yüzde 40’a yaklaşırken yaş ilerledikçe aşı yaptırma oranı artıyor.
Tüm bu sonuçlardan elde edilen bilgilere bakılırsa bu bireyler bununla birlikte hayatları boyunca daha fazla sıhhat riskine maruz kalıyor. Bu bireylerin genel manada sıhhat nazaranvlilerine güvenme ve talimatlara uygun davranma konusunda sıkıntılar yaşadığı ve fazladan dayanağa muhtaçlıkları olduğu düşünülüyor.
Uzmanlara nazaran bu sonuçlar yalnızca hali hazırda yaşadığımız salgın için değil, gelecekte yaşanacak öbür acil durumlarda da faydalı bilgiler sağlayacak.
Bilim beşerlerine bakılırsa bu şahısların sıhhat sistemlerine itimadını onarmak yalnızca kendilerini değil yakınlarındaki sayısız insanı da tehlikelerden uzak tutacağı için kıymetli bir kamu sıhhati problemi olarak değerlendirilmeli.
İngiltere nüfusunun neredeyse yüzde 10’u hala aşılanmamış durumda. Hal bu biçimde olunca araştırmacılar koronavirüs salgını ikinci yılını doldurmuşken ve aşılar bir yıldır milyonlarca hayatı kurtarmışken niye hala her 10 şahıstan birinin tek doz bile aşı yaptırmayarak hayatlarını riske attığını araştırdı.
Ortaya çıkan sonuçlar ise pek çarpıcı: Aşı kararsızlığı ya da aşı aksiliğinin temelinde çocukluk devri travmalarımız yatıyor olabilir!
Yapılan yeni araştırmanın neticelerina nazaran aşı konusunda kararsızlık yaşamak ve hatta aşı reddine var aykırılıkların altında ebeveyn ayrılığı, ihmal, kelamlı, fizikî ya da cinsel istismar üzere çocukluk travmaları yatıyor olabilir.
Kamu sıhhati nazaranvlilerine bakılırsa, çocukluklarında bu çeşit travmalar yaşayan şahıslar hem de yetkili kurumlar tarafınca koyulan kısıtlama kuralları, maske takma üzere konularda da en çok inanç sorunu yaşayan ve kuralları ihlal edenler içinde yer alıyor.
Araştırmacılar bu sonuçlara ulaşmak için 18 yaşından büyük 2 bin 285 bireyle 2020-2021 içindeki karantina periyodunda bir anket gerçekleştirdi. Bu şahıslara çocukluk travmalarıyla ilgili 9 başka soru soruldu ve hem de devletin koronavirüs salgınıyla ilgili verdiği bilgilere, toplumsal aralık ve maske zorunluğu üzere kurallara güvenip güvenmedikleri araştırıldı. Bu şahıslar birebir anda aşıyla ilgili de sorulara cevap verdiler.
Yapılan anketteki çocukluk travmalarıyla ilgili sorular ihmal, ruhsal ya da fizikî cinsel taciz ve büyüdükleri meskende konut içi şiddet, husus ya da alkol bağımlılığı ya da şiddet üzere hikayelerin olup olmadığıyla ilgiliydi. Bunun haricinde anne-babanın ayrılması ya da boşanması, terk edilme ve ebeveynlerde var olan akıl hastalığı üzere durumlar da bireylere soruldu.
Çalışmaya katılanların yarısı bu tıp çocukluk travmaları yaşamadıklarını belirtirken geri kalan bireylerin 5’te 1’i tek bir travma, 6’da 1’i iki ya da üç travma ve 10’da 1’i de dört ya da daha fazla sayıda travmaya sahip olduğunu deklare etti.
Bu sonuçlar ışığında çocukluk çağında yaşanan travmaların sayısı ne kadar artar ya da ne derece şiddetli olursa bireyler o derece kısıtlama, maske ve aşı tersi oluyor ve salgın yasaklarının bitmesi için destekçi hale geliyorlar.
Dört ya da daha fazla travması olan bireyler koronavirüs yasaklarını delmekte hiç travması olmayanlara bakılırsa daha öndeyken aşı zıtlığı da bu bireylerde birebir oranda artıyor. Bu şahıslar bununla birlikte toplumsal ara kurallarını hiçe saymakta da başka şahıslardan önde yer alıyor.
Araştırma neticelerina göre aşı kararsızlığı 18-29 yaş aralığında olan ve dörtten çok çocukluk travması olan bireylerde yüzde 40’a yaklaşırken yaş ilerledikçe aşı yaptırma oranı artıyor.
Tüm bu sonuçlardan elde edilen bilgilere bakılırsa bu bireyler bununla birlikte hayatları boyunca daha fazla sıhhat riskine maruz kalıyor. Bu bireylerin genel manada sıhhat nazaranvlilerine güvenme ve talimatlara uygun davranma konusunda sıkıntılar yaşadığı ve fazladan dayanağa muhtaçlıkları olduğu düşünülüyor.
Uzmanlara nazaran bu sonuçlar yalnızca hali hazırda yaşadığımız salgın için değil, gelecekte yaşanacak öbür acil durumlarda da faydalı bilgiler sağlayacak.
Bilim beşerlerine bakılırsa bu şahısların sıhhat sistemlerine itimadını onarmak yalnızca kendilerini değil yakınlarındaki sayısız insanı da tehlikelerden uzak tutacağı için kıymetli bir kamu sıhhati problemi olarak değerlendirilmeli.